Innihald
Ljóđ án lags. Ljóđ eftir Reinhardt Reinhardtsson.
Ćvar R. Kvaran ritar inngang: Nokkur orđ um höfundinn.
Reinhardt Reinhardtsson er fćddur Mjófirđingur og lifđi ţar bernskuárin sín. Síđan dvaldist hann í Norđfjarđarţorpi um árabil. Hann var sagđur norskur ađ föđurkyni.
Fjörutíu vikna gamlan tók Steinn Jónsson, ţá kunnur barnakennari í Mjóafirđi, ţennan litla og munađarlausa dreng í fóstur. Síđan deildu ţeir saman gćđum lífsins og gjöfum ţess í 43 ár.
Kona Reinhardts var Ólöf Ögmundsdóttir frá Ţistilfirđi. Ţau hjón áttu lengst af heima í Reykjavík og ráku ţar Efnalaug Austurbjar međ útibúum.
Norđfjörđur
Aftur lít ég fjörđinn fríđa,
fagurbláa, djúpa, víđa
blunda fast í fađmi hlíđa;
vökul standa verđi á
sveipuđ glćstum árdagseldi
og aftanskinsins rauđa feldi
fjöllin brött og himinhá.
Egils rauđa byggđin breiđa
blasir viđ frá strönd til heiđa,
lćkir glitra, fossar freyđa;
fjalls um vanga strýkur blćr.
Sér viđ atlot sumartíđar
svartar brúnir Skuggahlíđar
lyfta himinljósi nćr.
Syngur blítt á silfurstrengi
sumarljóđ viđ tún og engi
áin tćra. Ljúft og lengi
hólmar grćnir hlýđa á.
Upp viđ sćvarsandinn kalda
sína hörpu stillir alda;
hvítt er skaut og skikkjan blá.
Yfir sveit ég augum renni;
örnefni ţar flest ég kenni;
björtu jökuls undir enni
fagran lít ég Fannadal.
Droplaugar viđ djörfum sonum
dvelur hugur minn ađ vonum,
er um fjalla ég svipast sal.
Hof, ţér lutu heiđnar tíđir,
hvassa branda er skóku lýđir,
blóđs svo runnu straumar stríđir
og styrjargnýr um loftiđ smaug.
Hér á vöggu sína saga,
sem allt fram á vora daga
krýnir ljóma kappans haug.
Heyri ég kirkjuklukkur hringja,
klerka prúđa messur syngja;
minningarnar aftur yngja
upp hinn fagra Skorrastađ.
Hér var rausn og höfđingsbragur,
héđan lýsti eins og dagur
trúarsól, er syrti ađ.
Býlin dreifđ um blómagrundir
bröttum fjallahlíđum undir
minna á ćsku-unađsstundir,
allt of fljótt, sem liđu hjá.
Tímar breytast; húsin hćkka;
herfi og plógur túnin stćkka.
Ţó má gamla svipinn sjá.
Berum undir bjargsins fótum
bćrinn vex af fornum rótum.
Áfram, nýjar brautir brjótum,
bođorđ vorra tíma er.
Létta byrđi af lúnum bökum,
lyfta ţyngstu Grettistökum
elfarfoss og heiđahver.
Fjöllin upp í heiđiđ háa
huga lyfta, og djúpiđ bláa
sjónhring víkki, samt ţví smáa
sé ei gleymt; ţađ virđa skal.
Vćna sveit, ţig vor hvert yngi;
vögguljóđ ţér aldan syngi;
Blessun streymi um strönd og dal.
|
