Innihald
Hermann og Dídí. Eftir Guðberg Bergsson.
Lifi Ísland! sögðu þeir. Lifi vinnan og peningarnir og pussan!
Þegar konurnar heyrðu þessi fagnaðaróp, stungu þær höfðinu út um lúkuop á hólfinu, tóku undir þau og hrópuðu:
Lifi hún, sé hún loðin! Lifi karlmenn loðnir um lófana! Lifi Ísland!
Þá opnuðust dyr á klefanum og tómri kerru var spyrnt út. Hurðin skelltist aftur og þyrlaði hvítri ísþoku inn í gluggalaust herbergið og huldi allt móðu. Unglingarnir kölluðu til hans í gegnum þokuna:
Ætlarð'ekki að líta inn í kvennabúrið og sjá djásnin og dilla?
Ekki veitir af, svaraði hann. Enda eruð þið áreiðanlega orðnir náttúrulausir með öllu af að standa hérna í ammoníakgufunni upp í klof.
Unglingarnir görguðu nokkrum sinnum með háum breimhljóðum og rótuðu upp þokunni, sem hafði lagzt yfir gólfið við fætur þeirra. Þeir stóðu upp úr hvítum flóka eins og englar í skýjum og gauluðu klámvísur.
Varaðu þig á gaddaskötunni, gra, bla, bla! Upp á hvaða Siggu? Ríða og gorr! Sóttir dóttur Jóns. Og sama hvaðan gott kemur. Lengi lifi næturvinnan!
Þeir grettu sig og skældu í andliti, ráku út úr sér tunguna, keyrðu aftur höfuðið og korruðu, stöppuðu fótum í gólfið og lömdu saman stálpönnunum, svo að hávaðinn varð ærandi.
Ríða, ríða kleinum, ríða pönnukökum, ríða hitabrúsa, gorr í gorr, og enga potthlemmatónlist, bara danslög og fjör.
Unglingarnir köstuðu á eftir þeim þunnildum, sem smullu á vegginn og féllu slépjug á gólfið við mikinn hlátur.
Ríða píkustykkinu, ríða fiski!
Það eru töggur í þessum strákum.
Já, þeir eru ágætir og vinna eins og þrælar.
Sú þjóð er sko ekki á flæðiskeri stödd, sem á svona hrausta unglinga.
|
