Innihald Stefjamál. Kvćđi eftir Lárus Sigurjónsson.
Í Mánudagsblađinu 7.árg. 28.tbl. 1954. Er grein eftir Pétur Jakobsson sem ţá hafđi nýlokiđ viđ ađ lesa Stefjamál Lárusar. Ţar segir Pétur m.a.: Viđ vitum ţađ öll svo dćmalaust vel, ađ ţađ er engin nýlunda
ađ silfurkerin sökkva, en ţađ, sem er gert af léttara
efni flýtur ofan á. Mér finnst
ţetta sannast á ljóđabókinni
Stefjamál. Um hana og höfund
hennar er og hefur veriđ
alltof hljótt. Sjálfur má ég
skammast mín, sem er ljóđrćnn
mađur og böglast viđ
ljóđagerđ, ađ hafa ekki fyrr
en nú sezt viđ fćtur höfundar
og numiđ speki hans.
Höfundur Ijóđabókarinnar,
Stefjamál, Lárus Sigurjónsson,
er fćddur 14. ágúst 1874,
og ţví áttrćđur. Hann er hámenntađur
mađur, varđ stúdent
1903, guđfrćđikandidat
1906, sat Askovlýđskóla 1906
—1907, sótti námskeiđ i siđfrćđi
og mćlskulist viđ Chicagoháskóla, nam framburđ og
raddbeitingu viđ Orchard-school of music and Expression
í Chicago og međal annara
starfa rak hann söngskóla
í Chicago um hálfan annan
áratug.
Höfundur Stefjamála fór
ungur utan, sem svo er kallađ,
og hefur dvalizt meginhluta
ćvi sinnar langt frá sinni
feđrafold og hálfgert týnst
okkur heima á Fróni, enda
ţótt hann sé nú fluttur heim
og vilji hljóta legstađ ţar sem
vagga hans var.
Eg hef lesiđ ljóđabókina
Stefjamál. Um hana er ţađ
skemmst ađ segja, ađ hún er
ekki létt. Bókin er full af
mannviti, kveđin undir erfiđum
og ţungum brögum og
gćdd ţróttarmiklu máli, en
samfara ţessu er međferđ
brags hin bezta og beiting
málsins snjöll.
Lárus Sigurjónsson er mađur frumlegur í orđi og hugsun,
ljóđrćnn á stundum, en
umfram allt ágćtur myndasmiđur
í ljóđum sínum.
Eg hef veriđ ađ ţreyfa fyrlr
mér í heimahögum íslenzkrar
ljóđagerđar eftir skáldi
sem L. S. svipađi til, en ţađ
er vandfundiđ. Ţó vil ég benda
á, ađ skildleiki í ljóđagerđ er
međ ţeim, Lárusi Sigurjónssýni
og Gísla Brynjólfssyni og
er ţá langt til jafnáđ. Vćri
ţó mikiđ rangt ađ telja L. S.
stćla G. B., en ţađ dylst engum
skynsömum manni, sem
les ljóđ beggja, ađ ţeir eru
andlega skildir.
Ljóđabókin Stefjamál, er
prentuđ á hinn ágćtasta
pappír, er 190 blađsíđur í
Skírnis-broti og hefur inni ađ
halda 136 kvćđi.
Ekki rćđ ég yfir svo miklu
blađrými, ađ ég geti tekiđ hér
upp mikiđ af kvćđum Stefjamála,
sem ţá er freistandi, en
í ţeim efnum er mér mikill
vandi á höndum, ţví bókin er
svo jafnvel kveđin.
Af handahófi vil ég taka
eftirfarandi, sem ţó er fjarri
ţví, ađ vera úrval, en skal
skýrt tekiđ fram, ađ bókin er
jafnvel kveđin og ekkert
kvćđi er í bókinni sem talist
getur leirvelta, Tek ég hér
kvćđiđ Sumarnótt á bls. 128,
svohljóđandi:
Líđur létt um vanga
ljúfur fjalla-blćr.
Blóm viđ brautu anga,
burkni í lautu grćr. —
Fagnar gesti fósturjörđin kćr!
Sól í Sćvar fađmi
sefur rauđ sem blóđ,
undir birkibađmi
blunda fuglsins jóđ. —
Ćttjörđ, ţú ert öllum móđir
góđ!
Undir hamra hjalla
hvíli ég jóinn minn. —
Lćkir fossa og falla
fram um hlíđarkinn. —
Fađmi vefur ćttjörđ soninn
sinn.
Hvern fćr sigrađ svefninn
sumarnóttu á,
ţégar unađsefnin
allt um kring má. fá?
Fósturjörđ, hve fögur ertu ţá.
Friđsćlt er til fjalla,
fósturjörđin kćr.
Linda og lćkjai. hreimur !
lađar ferđamann,
álfs og huldar inn í helgirann.
Mjúkt er grasiđ grćna,
gott er hér ađ á.
Ţarna vel ég vćna .
vaxna töđulág.
Blakkur sveittur bítur döggvot strá.
Undir hól og hjalla
huldar stendur bćr,
Fagri fjallageimur,
frelsi ţínu ég ann.
yfir blika orpnar döggum tćr.
Hér ég hörmum gleymi,
hér er friđland mitt.
Ekkert illt á sveimi
er u m ríki ţitt.
Hjá ţér finnur hjartađ ţrá land sitt.
Gott er úti ađ una
óđi um sumarnótt,
kemur mörg í muna
mynd, ţá allt er hljótt.
Af ţví hef ég einn á fund
ţinn sótt.
Saman sefar streyma,
saman renna ţrár,
tveggja hjartna heima
himindögg og tár. —
Ţetta fćgir öll mín sviđasár.
|